De kunstenaar JJHemp tracht met zijn project ' it's not a game" aandacht te vragen voor kinderen in oorlogsgebied. Waarbij hij de link legt tussen kinderen in oorlogsgebied in de realiteit en kinderen in oorlogsgebied in de virtuele realiteit als ontspanning. Waarbij de kunstenaar antropologie en symbolisme als instrument kiest om de inhoud van zijn creaties te bepalen. En kinderen in oorlogsgebied als onderwerk kiest.
De kunstenaar gebruikt reclametechnieken en fotobewerking als techniek om de vorm van het object te bepalen. Dit met behulp van een wacom tekentablet en photoshop. Daarbij bewerkt hij bestaande foto's en vervormd deze als een nieuw object. Een object die op zichzelf bestaat en de toeschouwers anders benaderd dan het oorspronkelijk object. |
Een dag rond half november, besneeuwd zijn we op weg naar december. We gooien onze gestorven bloemen weg in de vuilnisemmer, en zien de zon met een demper. Het zou de dag van vrede zijn. Toen was mijn opa nog heel erg klein en breekbaar als porselein. De bijhorende oorlogsverhalen die hij vertelde, klonken alles behalve fijn. Daarom geef ik u dit sein. We begeven ons nog steeds op onveilig terrein, en zijn zeker niet rein. In een vreemd land, hebben we nu ons gevechtsterrein, gebruiken geleerde militairen hun strategische breinen. Word andermans marktpleinen, ons persoonlijk jachtterreinen. Waarbij kinderen dromen van marsepein, terwijl ze kijken naar het plein met de bloedfontein. Komen we met onze amfibietank langs hun bank, met de media op de voorste plank, vergezeld van bommenwerpers met hun dodende klank. Ik ben de laagste in rang, daarom luistert niemand naar mijn gejank. Het gejank met de klank, geef deze mensen een eerlijke broodplank. Ga kijken naar hun volksdans, drink samen de plaatselijke godendrank. Gebruik het woord “dank”. We kunnen geen mensen “vrij” maken, zonder met hen te gaan praten. Hun balans op te maken. We kunnen geen vreemde terreinen gaan afbakenen, zonder overleggende afspraken, of burgervrijheden in ambtenarenzaken. Ze gaan inmaken of hun respect kwijt geraken. Omdat ze dagelijks ontwaken met enkele dodenwake. T’s een kinderwens, één dag zonder strijd, de strijd omdat de ene de andere benijd. Een dag van vrede tussen al het leven. Zodat we gratis liefde kunnen geven, omdat we de bevrijding zouden beleven. We samen streven, naar het verweven van het ingeschreven medeleven, voor zij die achterbleven. Voor deze die van niets weten over liefde geven of fouten vergeven. Je innerlijke zelf bloot geven, zonder dat je ego het moet begeven. Een dag vol vrede, waar iedereen denk met rede. Een lofrede voor het intreden in het hof van eden, zonder een messnede van het leven. Dan leven we in harmonie, het geluid van euforie zonder onderliggende ironie. Bestaat er geen enkele kolonie met een onderdrukkende kakofonie. Van “doe dit eens en dit zekerst niet”. Betaalt niemand een entreeprijs, voor het toegangsbewijs tot het aardse paradijs. Breng ik jullie wegwijs. Niemand wordt grijs en krijgt een vernieuwd geboortebewijs met bijpassend identiteitsbewijs. Een bewijs zichzelf te zijn, zonder het berokkenen van pijn of het overtreden van de gedragslijn. Het maken van een afscheidingslijn of breuklijn op het communicatie terrein. Genieten we tot het ochtendgloren, vrolijk dansend zonder zorgen. Met klanken, die ons meer naar die dagen doen verlangen. Dus herinner deze woorden, dan wordt de wereldvrede geboren.